JAZDA PIJANA I PRZEPISY WYSTĘPU

Dzisiaj omówimy przypadek poruszany w naszym badaniu związany z jazdą pod wpływem alkoholu

Fakt:

Pani F., ewidentnie stan upojenia alkoholowego, winna dostała się do prowadzenia własnego samochodu i została zatrzymana przez funkcjonariuszy policji, wykazując "trudności w wyrazie werbalnym i silną cuchnącą alkoholową", za co została poddana ocenie jakościowej z urządzeniem prekursorowym z wynikiem pozytywnym.

W związku z tym została poddana dwóm testom alkoholowym, które dały pozytywne wyniki i dlatego licencja pani F. została cofnięta i ta sama została skierowana do władz publicznych w stanie wolności.
Podejrzany o prowadzenie pojazdu pod wpływem alkoholu był zatem adresatem wniosku o wydanie przez premiera karnego wyroku skazującego, wydanego przez GIP za przestępstwo, o którym mowa w art. 186 ust. 2 lit. B) i 2 seksowne kodeksu drogowego.

Osąd:

Pani F. - przekonana z własnych powodów - zaproponowała sprzeciw przeciwko wyrokowi karnemu skazującemu (zawieszoną) karę grzywny w wysokości 4 350,00 euro.
Na pierwszej rozprawie obrona stwierdziła, że natychmiastowy wyrok nie został prawidłowo doręczony oskarżonemu.

Zgodnie z orientacją Sądu Najwyższego zawiadomienie oskarżonego o czynie, co nie jest możliwe w wybranym miejscu zamieszkania ze względu na nieznalezienie, pomimo założenia informacji na miejscu i w urzędzie stanu cywilnego, miejsca zamieszkania posiadacza, który nie wydaje się zamieszkiwać w tej gminie, musi być dokonany przez doręczenie obrońcy, a nie przez złożenie w domu gminy wraz z zawiadomieniami z tym związanymi, gdyż sytuacja ta jest rozwiązana w przypadku nieodpowiedniego wyboru miejsce stałego zamieszkania.

W ten sam sposób należy postępować w przypadku, gdy adresat odmawia przyjęcia dokumentu, a w przypadku oświadczenia o miejscu zamieszkania, w przypadku, gdy oskarżony nie znajduje się pod zadeklarowanym adresem, ani nie ma innych osoby nadające się do otrzymania „aktu.
Określa również Sąd Najwyższy że dla zawiadomień dokonywanych w miejscu zamieszkania zadeklarowanym lub wybranym na podstawie art. 161 i 162 cpp, przepisysztuka. 157 znaków na osobę, bowiem sposoby wykonania zawiadomienia określone w art. 157 ust. 8 kpp są następstwem zaistnienia sytuacji, o których mowa w ust. 7 (brak, niezdatność, odmowa przyjęcia dokumentu, a co za tym idzie obowiązek przeprowadzenia nowych poszukiwań oskarżonego).

Sytuacje takie same w sobie wykluczają możliwość doręczenia w zadeklarowanym lub wybranym miejscu zamieszkania lub w miejscu zamieszkania i nadają się do identyfikacji hipotezy przewidzianej w art. 161 ust. 4 pp.
Niemożność postępowania z zawiadomieniem w rękach osoby wyznaczonej na miejsce zamieszkania, z powodu odmowy przyjęcia dokumentu lub z powodu nieodnalezienia miejsca zamieszkania lub samego oskarżonego w miejscu złożenia oświadczenia lub wyboru miejsca zamieszkania lub innego osób odpowiednich, integruje hipotezę o niemożliwości zgłoszenia na podstawie art. 161 par. 4 kpk, w związku z czym nie ma możliwości skorzystania z formularzy przewidzianych przez:sztuka. 157 ust. 8 pp.

Więc w przypadku powiadomienia na zadeklarowane miejsce zamieszkania lub wybrany jest niemożliwy z jednej z przyczyn przewidzianych w art. 157 ust. 7 kp, zgłoszenie musi być dokonane na podstawie art. 161 ust. 4 kp, nie mogąc skorzystać z formularzy przewidzianych w art. 157 ust. 8 pp.
Jedyny sędzia zwrócił zatem uwagę na brak zawiadomienia na korzyść oskarżonego i nakazał odroczenie rozprawy z ponowieniem zawiadomienia.

Na kolejnej rozprawie stwierdzono, że minimalny termin przedawnienia upłynął, ponieważ było to przestępstwo wykroczenia, bez żadnego innego ważnego aktu przerywającego przedawnienie.
Sędzia stwierdził zatem, że nie ma potrzeby postępowania przeciwko oskarżonemu, ponieważ przestępstwo zostało przedawnione.

Możesz być na bieżąco z aktualnościami prawnymi za pośrednictwem naszego bloga

Bądź z nami na bieżąco, śledź nas dalej Instagram & Facebook